Ja, we zijn d'r weer!

En we zitten weer thuis! Nog een beetjes slaperig van een nachtje van maar anderhalf uur en een reis met veel zeer grondige controles en opnieuw controles door de douane. Overstappen in Praag is een frustrerende aangelegenheid, zeker als je niet veel tijd hebt om over te stappen. Maar gelukkig had het vliegtuig van Praag naar Amsterdam ook vertraging, dus net als op de heenreis kwamen we daar goed mee weg.

De afgelopen twee dagen hebben we, zoals beloofd, geen berentaarten gegeten, maar gewerkt. En gewerkt betekent: projecten bekijken. In een lekker temperatuurtje van zo'n veertig graden reden we maandagmorgen naar Dvin, de oude hoofdstad van Armenië. Hakob, de schoonvader van Benjamin heeft hier met zijn team van bouwers een wondertje verricht en er is een prachtig kleuterverblijf met - niet onbelangrijk - frisse toiletten verrezen, dat werd ingezegend door een jonge priester met zachte ogen, voor wie het vrouwelijk deel van het reisgezelschap meteen een zwak had.
De kinderen van de school gaven ons een zang- en dansvoorstelling en opnieuw konden we beladen met bloemen genieten van het Maximagevoel.

Na een langdurige en uitebreide maaltijd, met veel geproost en geknots dropen we smeltend richting kindertehuis Kharberd, waar de Pijnackerse jongeren momenteel aan het verven zijn. We konden ze nog net betrappen op echt hard werken. De directeur wilde van ons een bijdrage om een van de bijgebouwen geschikt te maken voor therapieën. Dat wordt waarschijnlijk een te groot ding voor de stichting, maar wellicht kan er op een andere manier iets mee gedaan worden.

Een klein beetje hersteld in de aircondionede werkkamer van de directeur en een paar glazen koud water later, wachtte ons een verrassing in Araverbur. Warten Gregorian, de voormalig burgemeester van Tjurahovit, is na de laatste verkiezingen loco-burgemeester geworden van dit dorp, dat zijn 60ste verjaardag vierde. Dat werd een enorm feest, waarbij de Commissaris van de Koningin van de provincie aanwezig was en de landelijke televisie opnames maakte. De Pijnackerse jongeren haalden dus al voor de tweede keer tijdens hun verblijf in Armenië de televisie. Voor het dorpshuis was het gronderige terrein natgespoten tegen het stof en daar traden dansgroep Bromelia Jeladim en een aantal zangers op. En terwijl een aantal aanwezigen het zwaar had in de aanhoudende hitte en een van ons zelfs overgoten moest worden met water tegen de oververhitting, sprongen de jongeren op en dansten het laatste nummer enthousiast mee.

De avond eindigde idyllisch in de tuin van Wartan, waar zijn vrouw en een aantal buurvrouwen tafels hadden opgesteld onder de wijnranken en er voor de hele club, zowel oud als jong, een feestmaal werd aangericht. Altijd feest bij Wartan.
Ook Wartan had een verzoek aan de Stichting. Hij wil in Tjurahovit toch zijn steentje bij blijven draven en heeft een coöperatie opgericht. Daarvoor heeft hij onder andere zaad en waterleiding nodig.
Het bestuur van de stichting nam het mee in beraad.

Morgen meer over de laatste dag van ons verblijf.