Tweede dag: eten, eten, eten en lust u nog iets?

Deze tweede dag leek wel de hele dag in het teken van ontvangsten en eten te staan, met als gevolg dat we nu fors uitbuikend in de hotellobby met een Kilikiaatje (Armeens bier) zitten te evalueren. Volgens Henny Bos is de waarde van de Kilikia-aandelen deze week meteen gedaald nu Piet van Daalen er niet bij is. Dus wij doen nu ons best.

We begonnen vanmorgen met een bezoek aan een kleuterschool in Ararat. Het duurde even voor de chauffeur, die eigenwijs anders reed dan Maria had aangegeven, de school gevonden had. Deze school heeft vorig jaar een flinke gift ontvangen waarmee er nieuwe verwarming is aangelegd. De kinderen hadden natuurlijk wel vakantie, ,maar een deel ervan was toch opgetrommeld, net als de leerkrachten. We werden ontvangen door twee meisjes in klederdracht die ons traditioneel brood met zout en wijn aanboden. Een groepje kinderen zong ons vrolijk toe en voor het ultieme Maxima-gevoel kregen de dames een prachtig bloemstukje overhandigen.

Binnen was duidelijk te zien wat er allemaal gebeurd was. De school zag er keurig uit en in ieder lokaal hingen moderne radiatoren. De directeur was zo enthousiast dat hij ons voorstelde als kersje op de taart dubbel glas te sponsoren. Dit gaat mee in het beraad. De ochtend werd besloten met een meer dan uitgebreide lunchtafel, inclusief de onvermijdelijke cognac, en het constant 'Ganatze', Proost!

Vervolgens reden we naar Dimotrov, een plaatsje van 2000 inwoners, die bijna allemaal van Assyrische afkomst zijn. Het dorpshoofd liet ons een gebouw zien dat ooit een school was, maar nu totaal verwaarloosd was. Omdat ze in september daar so wie so gaan beginnen met een kleuterklas, zijn ze zelf al begonnen met het opknappen van het pand. Er is nu waterleiding, het dak is vernieuwd en er zijn toiletten. Van ons willen ze een bijdrage om de boel zo veel mogelijk op te knappen. En er moet nog een heleboel gebeuren. De vloeren en muren zagen er hier en daar nog erbarmelijk uit. En hoewel Maria er alles aan deed om niet weer te hoeven eten, werden we toch meegesleept naar een eethuis waar we weer een rijkgedekte dis aantroffen. De bbq hebben we kunnen tegenhouden, maar er kwam nog genoeg.

Nog voller dan we al waren bestegen we ons busje en kwamen terecht bij een bejaardenhuis. Het huis zag er niet slecht uit, maar de wasmachine kon het ieder moment begeven en de liften deden het niet meer. De mensen hompelden met stokken de trappen op en af of kwamen helemaal niet meer beneden. Omdat het bedrag om de liften te laten maken niet heel hoog was, konden we meteen toezeggen die reparatie te betalen. In de keuken werd hard gewerkt om voor een weeshuis aardappelen te schillen. Hier waren wat problemen met de controlerende instanties, omdat de tegels van de muur lagen en de vloer flinke barsten vertoonde. Hier moet ivm de hygiene echt een opknapbeurt komen. Over zowel de keuken als de wasmachine wordt ook weer aan het eind van de week een besluit genomen.

Als laatste gingen we naar een dovenschool waar we vorig jaar ook al waren geweest en waar we vorig jaar een donatie hebben gedaan. De verwarmingsketel is nu vernieuwd, maar de radiatoren bevatten allemaal asbest en sommige radiatoren zijn ook kapot. Het bijzondere van deze school is dat er kinderen vanuit het hele land komen en er voor het grootste deel intern zijn. Het is natuurlijk van groot belang dat de gezondheid van deze kinderen niet wordt aangetast door de asbest.

De dovenschool betekende het eind van het officiële programma. Na een snelle frisse duik in het zwembad reden we naar het gloednieuwe huis van Benjamin, de rechterhand van Maria. En alsof we nog niet gegeten hadden vandaag, ja hoor, ook hier stond weer een volgeladen tafel voor ons klaar. Toch bleken de meesten wel weer klaar voor een nieuwe aanval, en er werd nog heel wat afge'ganotst'!